Περί εθνικών θέσεων και παρανοήσεων....

  Σε πρόσφατη ανάρτηση μου στο fb, με αφορμή κάποιο άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ , κάνω μια παρατήρηση για τη χρήση του επιθέτου μακεδονικός από τους βόρειους γείτονες μας. 

Σύμφωνα με επίσημη ντερεκτίβα του κράτους της Βόρειας Μακεδονίας πλέον, όταν δεν αναφέρονται στην κρατική τους οντότητα, θα μπορούν να προσδιορίζουν ότι θέλουν με το επίθετο μακεδονικός, -ή, -ό. 

Για παράδειγμα θα μπορούν να μιλούν για μακεδονική ιστορία, μακεδονική οικονομία, μακεδονική επικράτεια και πάει λέγοντας. Θέτω λοιπόν κάποια ερωτήματα: 
 α) Η συμφωνία των Πρεσπών καλύπτει, την εθνική γραμμή, η οποία έλεγε για σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις; Ασφαλώς και όχι. Εδώ να μην ξεχνάμε την μακεδονική γλώσσα που δέχεται η συμφωνία όπως και την καυτή πατάτα με την μακεδονική εθνότητα.
 β) Όταν αυτοί θα λένε μακεδονική ιστορία, της νεώτερης ιστορίας για να το συγκεκριμενοποιώ, τι εννοούν και τι εμείς; Σίγουρα πάντως όχι τα ίδια πράγματα... και σίγουρα υποστηρίζονται αντίθετες ιστορικές "αλήθειες". Εμείς μιλάμε για τον μακεδονικό αγώνα όπου δόθηκαν πραγματικές μάχες για τη διατήρηση της ελληνικότητας της περιοχής, για τους νικηφόρους πολέμους του 12-13, για τις μαύρες στιγμές των τελευταίων χρόνων του εμφύλιου. Εκείνοι υποστηρίζουν ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι κάτοικοι της περιοχής αυτής, οι οποίοι είτε εκδιώχθηκαν από τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας  είτε βίαια εξελληνίστηκαν οι εναπομείναντες απόγονοι τους. 
Θα μιλάμε για μακεδονική οικονομία και θα αναρωτιόμαστε τίνος; Αν λέγανε για την βορειομακεδονική θα το ορίζαμε αλλά όταν λες μακεδονική, σίγουρα δεν ξέρεις τίνος. 
Θα μιλάμε για μακεδονικά ήθη και έθιμα, τίνος; και μην μου πει κάποιος ότι είναι ίδια, ομοιότητες έχουν αλλά δεν είναι ίδια. κλπ κλπ
  Η εγγραφή μου, ήθελε να καταδείξει τις σοβαρές αδυναμίες της συμφωνίας των Πρεσπών, που όσο κι αν αρέσει στους συμμάχους μας και τους εδώ υποστηριχτές της, όσο κι αν ακούγεται ότι ο Ζάεφ κ ο Τσίπρας θα προταθούν για το Νόμπελ Ειρήνης, μπορεί και να το πάρουν.... εμάς εδώ, στα βόρεια μας ανησυχεί. Μας ανησυχεί διότι βλέπουμε ότι κάποια ζητήματα στα οποία είχαμε σοβαρές ενστάσεις για πολλά χρόνια, τα οποία αρνούμαστε να δεχθούμε ως κράτος, η παρούσα συμφωνία τα παραχωρεί. Και όσα λάθη κι αν έγιναν στο παρελθόν, σε άλλους χρόνους κι άλλες εποχές, αυτή η συμφωνία δεν αντιστρέφεται, δεν έχει δικλείδες ασφαλείας και μονομερούς άρσης των συνεπειών της. Δυστυχώς θα πρέπει να πορευόμαστε κάθε μέρα μαζί της και να τρέχουμε να διορθώνουμε τις συνέπειες της. Μια να ανταγωνιζόμαστε για την ιστορία μας, την άλλη να ανακαλύπτουμε ανύπαρκτες "μακεδονικές" μειονότητες κλπ κλπ. 

Τι ζητώ; 

Σεβασμό στην ιστορική αλήθεια. Δέχομαι ότι στις μεγάλες εθνοτικές ανακατατάξεις των αρχών του 20ου αιώνα δεν ήθελαν να είναι ούτε Έλληνες ούτε Βούλγαροι αλλά κάτι άλλο. Αυτό το άλλο όμως, ψάχνοντας καταγωγικούς μύθους, δεν μπορεί να καπηλεύεται την ιστορία ενός γειτονικού λαού και βεβαίως δεν πρέπει να υποστηρίζει με κανέναν τρόπο λαθεμένα ιδεολογήματα ( ισχυρών όμως γεωστρατηγικών συμφερόντων ) του τύπου Μακεδονίας του Αιγαίου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τους αποδεχθούμε ως φίλους, καλούς γείτονες και συνεργάτες. Αυτό βέβαια, μένει να αποδειχθεί στον χρόνο. 
Η εγγραφή μου, όμως δεν γίνεται γι΄αυτά που λίγο πολύ μας είναι πολύ γνωστά πια.

Σμύρνη

  Σε φεϊσμπουκική ανάρτησή μου, κάποιος φίλος, καλόπιστα θέλω να πιστεύω, βάζει το ερώτημα: Όταν εμείς λέμε Βόρεια Ήπειρος, Μικρά Ασία ή Ανατολική Θράκη... δεν υποκρύπτουμε κάποια αλυτρωτική διάθεση;

    Πιάνω τον εαυτό μου να οργίζεται για λίγο, στη συνέχεια όμως λέω ας το αναλύσω λίγο πιο ψύχραιμα γιατί φαίνεται στη πρεμούρα κάποιων να μας πείσουν, ότι η συμφωνία αυτή είναι το μάνα εξ ουρανού για τη χώρα μας, τρελαινόμαστε σιγά σιγά. Ένα ένα λοιπόν: 
α) Βόρεια Ήπειρος, έτσι αναφέρεται από εμάς η περιοχή της Νότιας Αλβανίας, τρεις φορές η περιοχή απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό, υπάρχει συμπαγής ελληνικός πληθυσμός ο οποίος επίσημα είναι χαρακτηρισμένος ως εθνική μειονότητα από το αλβανικό κράτος, υπάρχει το πρωτόκολλο της Κέρκυρας το οποίο έδωσε αυτονομία στην περιοχή, το οποίο δυστυχώς ποτέ δεν εφαρμόστηκε κλπ κλπ. Μιλάμε για 400000 Έλληνες, από τους οποίους οι 150000 παραμένουν εκεί και οι υπόλοιποι βρίσκονται στη χώρα μας, ως οικονομικοί μετανάστες. Η Αλβανική κυβέρνηση, μέσα στην χρόνο συρρίκνωσε την περιοχή της ελληνικής μειονοτικής ζώνης σε 99 χωριά. Άρα εδώ έχουμε ελληνική παρουσία την οποία οφείλουμε να υποστηρίζουμε και επιπλέον οι σχέσεις των χωρών μας είναι σε τέτοιο επίπεδο σήμερα, που δεν δικαιολογούν καμία τέτοια "αλυτρωτική"  σκέψη.  
β) Μικρά Ασία, πρώτη φορά αναφέρεται έτσι από τους πρώιμους βυζαντινούς συγγραφείς (4ος -6ος αιώνας) κι έτσι μας είναι γνωστή σήμερα ακόμα η περιοχή αυτή, για τον απλό λόγο ότι μέσα στη συλλογική μας μνήμη, ακόμα ακούμε τις φωνές των ελληνικών πόλεων από την αρχαιότητα ως την καταστροφή της Σμύρνης, ακόμα ζούμε τον ξεριζωμό ενός εκατομμυρίου Ελλήνων από την περιοχή, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Δεν νομίζω ότι μέσα στο μυαλό κανενός περνά η σκέψη ότι ο όρος, πέρα από τη μνήμη που οφείλουμε να έχουμε, υποκρύπτει κάποιον αλυτρωτισμό. Ούτε φυσικά μπορούμε να υποκαταστήσουμε τον όρο με το Οθωμανικό: Ανατολία, αποδεχόμενοι την Τουρκική λογική. 
γ) Ανατολική Θράκη, η οποία σήμερα είναι το ένα κομμάτι της Θράκης το Τουρκικό (Trakya), το δεύτερο είναι το βόρειο,το Βουλγάρικο (Тракия/Тrakija ) και το τρίτο, το ανατολικό κομμάτι,  η ελληνική Θράκη.  Κι εδώ οι μνήμες των Ελλήνων, που εκδιώχθηκαν είτε από τη Βόρεια είτε από την Ανατολική Θράκη ( στην οποία ανήκει και η Κωνσταντινούπολη ) παραμένουν ισχυρές, κανένας αλυτρωτισμός όμως δεν μπορεί να υπάρξει έναντι αυτών των περιοχών. Μην μας ζητάτε όμως να απαρνηθούμε το όνομα Κωνσταντινούπολη, έναντι της Ινσταμπούλ, η Πόλη έχει έναν ισχυρότατο συμβολισμό για τους Έλληνες, είναι κομμάτι που καθορίζει το είναι του Λαού μας, ένα κομμάτι που δεν αφαιρείται ανώδυνα. 
Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα, ότι οι παραπάνω όροι, δεν μπορούν να διαγραφούν από

Το Πέραν στις δόξες του

το λεξιλόγιο μας, στο όνομα καμίας πολιτικής ορθότητας, διότι είμαστε υποχρεωμένοι, από την εθνική μας συνείδηση και μόνο, να μην ξεχάσουμε τίποτα από τα παραπάνω. Επικράτησε ο όρος χαμένες πατρίδες για όλες τις παραπάνω περιοχές. Ας λέμε καλύτερα αλησμόνητες πατρίδες, διότι σήμερα πλέον πατρίδα μας είναι η Ελλάδα, αλλά η καρδιά μας αρνείται να ξεχάσει όλες τις περιοχές που κάποτε κατοικούσαμε και σήμερα δεν έχουμε πλέον.                           

Μακεδονία, σκέψεις ατάκτως ερριμένες...

21 Ιαν 2018

  

  Δεν φοβάμαι εμάς, τους ντόπιους, τους Ηπειρώτες, τους Πόντιους, τους Κρητικούς, τους Σαρακατσάνους, τους Ελληνόβλαχους, τους νησιώτες μας, τους Μακεδόνες, τους Θρακιώτες, τους Παλαιολλαδίτες, τους... τους..., διότι, όλους μας ενώνει ένας κοινός παρονομαστής, που είναι η Ελλάδα, και ως χώρα, και ως ιδέα. Κι όλοι μας έχουμε αποδεχθεί, με πίστη βαθιά, ότι πρώτα και πάνω απ΄ όλα είμαστε Έλληνες και αυτό αποτελεί μια ισχυρή ενοποιητική δύναμη για το λαό μας. Μπορεί στο παρελθόν, να μας χώριζαν σε εθνικόφρονες και μιάσματα, συνοδοιπόρους και δεκανίκια, για να διαιωνίζουν το μίσος μεταξύ του λαού μας με σκοπό να παραμένουν στην εξουσία οι μεν και οι άλλοι να δρέπουν τη συμπάθεια του αδικημένου, αλλά κανείς ποτέ δεν σταμάτησε να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας.

   Ιδιαίτερα, οι νέες γενεές, παρά  τις πίκρες που τους χαρίζει το κράτος μας, δεν πέφτουν εύκολα στην παγίδα, να αμφισβητούν την ελληνικότητα του διπλανού τους. Κι αυτό είναι ένας τεράστιο θετικό επίτευγμα της σύγχρονης, έστω πληγωμένης Ελλάδας.

  Τώρα, ας φανταστούμε έναν γείτονα μας, του Σκοπιανού κράτους. Έναν Σκοπιανό, που τα τελευταία 60 χρόνια περίπου, τον έχουν διαποτίσει με την πίστη ότι είναι απόγονος του Μέγα Αλέξανδρου, ότι η γλώσσα τους ( μια κατασκευασμένη Σλαβο-βουλγάρικη ), είναι αυτή που τους ενώνει ως Λαό και τους συνδέει με το παρελθόν, που τον έχουν πείσει ότι υπάρχουν αλύτρωτες πατρίδες, για παράδειγμα στη Χαλκιδική.... Όσο αστεία ή και παράδοξα κι αν φαντάζουν αυτά, σε κάθε σοβαρή γνώση της Παγκόσμιας ιστορίας, τόσο αδιέξοδα και δίχως κατάληξη θα αποτελούν για πάντα για τους κατοίκους αυτού του γειτονικού μας κρατιδίου. Κι αν η πλειοψηφία του λαού αυτού, τα έχει αποδεχθεί και τα υπερασπίζεται με φανατισμό, σε κάθε εμφάνιση τους, η ιστορική αλήθεια, η οποία είναι αναμφισβήτητη, θα βρίσκεται απέναντι τους. Ας σκεφτούμε ακόμα και το Αλβανόφωνο τμήμα των Σκοπίων, ( που αποτελούν το 35% του κράτους αυτού ), που προσπάθησαν να το κάνουν να ξεχάσει τις ρίζες τους, αποτυγχάνοντας φυσικά.

  Όλοι μας ξέρουμε τι παίχθηκε επί Τίτο, με την ίδρυση αυτού του ψευδεπίγραφου κράτους, όλοι μας γνωρίζουμε τα λάθη της πολιτικής ηγεσίας μας, από το 1950 και μετά, ως το 1992, που φάνηκε ότι αφυπνιστήκαμε, όλοι μας ξέρουμε ότι τα τελευταία 25 χρόνια το πρόβλημα κρύφτηκε κάτω από το χαλί και όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι σήμερα, ο "ισχυρός παράγοντας" ( δες Αμερικανοί ) της περιοχής μας, θέλουν λύση, για να ισχυροποιήσουν τη σταθερότητα στην περιοχή και τα δικά τους συμφέροντα στη συνέχεια. 
 Τι βλέπουμε λοιπόν: 
1) Να διοργανώνεται ένα συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία κάποιων..., για να διατρανώσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.  
2) Όλους τους πολιτειακούς θεσμούς, κράτος, κόμματα ( στην πλειοψηφία τους ), εκκλησία, εμποροβιομηχανικά επιμελητήρια, συνδικάτα κλπ να κρατούν αποστάσεις, από το σημερινό συλλαλητήριο, χωρίς να ξεχνούν όμως τα απόλυτα δίκαια μας.   Κρατούν αποστάσεις, διότι έμαθαν πλέον από τα συλλαλητήρια του 92, ότι οι κυβερνήσεις και τα εκλεγμένα κόμματα κάνουν την εξωτερική πολιτική και αυτή γίνεται όχι με το θυμικό του λαού αλλά με την πραγματικότητα της κάθε στιγμής, που αυτοί έχουν την ευθύνη να χειριστούν.   
3) Πλήθους λαού να παραβρίσκεται και να διαδηλώνει στη Θεσσαλονίκη. Καλά κάνει! Δικαίωμα του καθενός να διαδηλώνει τα πιστεύω του.
4) Να παρουσιάζεται ως σίγουρη λύση του ονόματος, του γειτονικού μας κρατιδίου, σύνθετη ονομασία με τη λέξη Μακεδονία μέσα.

  Δεν έχω το χάρισμα να μαντεύω το μέλλον, Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, αν θα υπάρξει συμφωνία, αν μελλοντικά το κράτος αυτό θα υπάρχει ή όχι, ή αν θα συνεχίσει να σφετερίζεται την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αν θα συνεχίσει να διεκδικεί τμήμα της Ελλάδας.
 Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι το "Σκοπιανό" δεν είναι μόνο το όνομα. Το όνομα είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι επίσης το πώς πείθεις έναν λαό, νέους ανθρώπους, κατοίκους μιας γειτονικής χώρας, ότι αυτό που τους αυτοπροσδιορίζει ως λαό, αυτό που τους έμαθαν, είναι ένα ψέμα... Πώς αλλάζεις όλες εκείνες τις συνταγματικές ρυθμίσεις τους, τις εκπαιδευτικές διαδικασίες τους, που μιλούν για αλύτρωτες πατρίδες, που φτάνουν ως το Αιγαίο, και φυσικά... να θεωρούν και τη Θεσσαλονίκη δική τους πόλη... ( Ας μην χαμογελάμε απλώς, διότι αυτοί στέκονται στα πόδια τους πιστεύοντας κάτι τέτοια). Πώς τους αλλάζεις αισθητική, όταν έχουν δημιουργήσει μια αλλόκοτη χώρα του Ντίσνεϋ, στο κέντρο της πρωτεύουσας τους, με ήρωες τους δικούς μας, Έλληνες Μακεδόνες προγόνους μας; Με λίγα λόγια, πώς γκρεμίζεις ένα ολόκληρο οικοδόμημα ψέματος από τη μια...  αλλά βαθιά θεμελιωμένο στους γείτονες μας από την άλλη; Αυτό είναι το ζητούμενο!!!

  Ανεξάρτητα λοιπόν της όποιας έκβασης των διαπραγματεύσεων που ξεκίνησαν, χρέος όλων μας είναι να συνεχίσουμε να ισχυροποιούμε την αλήθεια, την απλή ιστορική αλήθεια, ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα, ότι οι Μακεδόνες βασιλείς ήταν Έλληνες, ότι ο πολιτισμός τους ήταν ελληνικός. Χρέος των δασκάλων να τα διδάσκουν στα σχολεία, 

Σκόπια

χρέος των πνευματικών ανθρώπων της χώρας να το υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία στα διεθνή φόρουμ, χρέος του κάθε Έλληνα να προτάσσει στα επιχειρήματά του, την ελληνική γλώσσα που κουβαλάει μέσα του εδώ και αιώνες, χρέος της πολιτείας να διαπραγματευτεί όχι μόνο για το όνομα αλλά και για την κατάρριψη ενός ψέματος, που δυστυχώς για κάποιους είναι η μόνη αλήθεια.

 

  Κι αν ακόμα, τους δοθεί η χρήση της λέξης Μακεδονία, στο όνομα της χώρας τους, για μας δεν θα έχει τελειώσει τίποτα.

   Διότι όσο θα υπάρχουν τα μνημεία των Μακεδόνων προγόνων μας με τις ελληνικές επιγραφές και αναφορές, όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα. Σαθρά, φαραωνικά ( χωρίς το ελληνικό μέτρο ) κατασκευάσματα, μιας κιτς αισθητικής, όπως αυτής που έφτιαξε ο Γκρουέφσκι στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων.....