Πρόσφατα διάβασα τη "σερενάτα" του Τούρκου πολυπράγμονα ( συνθέτης, συγγραφέας, πολιτικός ) Ζουφλί Λιβανελί, από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα,  που σε φορτίζει με έντονα συναισθήματα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σου, ως την τελευταία σελίδα του. Ένα βιβλίο, που το συστήνω για ανάγνωση ανεπιφύλακτα. 

Η ανάγνωση του βιβλίου αυτού, πέραν των άλλων... σε βοηθάει να σχηματίσεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τη σημερινή Τουρκία. Πράγματα, που λίγο πολύ είναι γνωστά, όπως ο έντονα επιδεικνυόμενος  Τουρκικός Εθνικισμός, επιχειρείται να εξηγηθεί. 

Για παράδειγμα, όταν επισκέπτεσαι την Τουρκία, ένα από αυτά που σου κάνει εντύπωση, είναι η "πανταχού παρούσα" Τουρκική σημαία. Υψώνεται σε ιστούς, κρέμεται στις προσόψεις κτιρίων, στολίζει πλατείες, τοίχους, παντού σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, σε όλα τα μεγέθη, πολλές φορές και τεράστια μεγέθη. Σίγουρα, αυτή η επίδειξη της σημαίας των γειτόνων μας, πέρα από τα προφανή, υποδεικνύει και μία ανασφάλεια, του τουρκικού έθνους. Δεν έχουν ακόμα πιστέψει, ότι έχουν ολοκληρωθεί ως Τουρκικό έθνος... και με το δίκιο τους, 
Πέρα από όλες τις σκληρές, άδικες και απάνθρωπες πολιτικές που εφάρμοσαν, ώστε να εκδιώξουν κάθε ενοχλητικό κάτοικο αυτής της χώρας, ( Έλληνες, Αρμένιους κλπ ), έχουν να αντιμετωπίσουν και τις αντιθέσεις των μουσουλμανικών πληθυσμών, Κούρδων, Αλεβιτών κλπ. Το σημερινό τουρκικό έθνος, έχει οικοδομηθεί πάνω σε μια πανσπερμία διαφόρων φυλών, με πολλές επιμιξίες και όλα αυτά επιχειρήθηκαν να κρυφτούν κάτω από το χαλί, με το πρόσχημα ότι  το Τουρκικό Έθνος ήταν ενιαίο και αδιάσπαστο. Σήμερα όμως που η τουρκική κοινωνία αργά αλλά σταθερά εκδημοκρατίζεται και φιλελευθεροποιείται, φυσικό είναι καθένας να αναζητά την πραγματική του Ταυτότητα... και ναι μεν μπορεί να μην αποποιούνται την τουρκική τους ταυτότητα αλλά θέλουν να γνωρίζουν και την πραγματική τους καταγωγή και θέλουν αυτή να γίνεται αποδεκτή, από το βαθύ κράτος της γείτονος. Το Τουρκικό κράτος δεν αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχές με τη λογική αυτή!
Επίσης, μία άλλη σημαντική παράμετρος στην ανάγνωση, είναι η ανάδειξη της σκληρότητας, που επιδεικνύουν τα κράτη, όλα τα κράτη, όταν καλούνται να εξυπηρετήσουν διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες. Σκληρό, να αντιλαμβάνεσαι, πόσο λίγο μετρά η ανθρώπινη ζωή, όταν μπλέκει στα γρανάζια των κλεισμένων σε μυστικά γραφεία, γραφειοκρατών - διπλωματών του κόσμου αυτού. Μια τέτοια είναι και η ιστορία του ρουμάνικου πλοίου "Στρούμα", το οποίο  στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, φορτώθηκε με 700 περίπου Εβραίους, για να διαφύγουν από τους Ναζί και να οδηγηθούν στην Παλαιστίνη. Όχι μόνο δεν έφτασαν, αλλά είχαν και μια κατάληξη, πέρα για πέρα τραγική, αφού έγιναν μπαλάκι ανάμεσα στα συμφέροντα της Ναζιστικής Γερμανίας, της Μ. Βρεττανίας και της Τουρκίας. Άλλη, μία σκληρή ιστορία είναι αυτή, του "μπλε συντάγματος"...  Ρώσων πολιτών, τουρκικής καταγωγής, που πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παραδόθηκαν μαζί με τις οικογένειες τους και εκτελέστηκαν από τους Ρώσους ή προτίμησαν να πέσουν και να πνιγούν στα παγωμένα νερά του ποταμού που χάραζε τα σύνορα, κάτω από τα μάτια των ομοεθνών τους, Τούρκων στρατιωτών.....  
Πόσες τέτοιες ιστορίες, δεν βρίσκεις καλά κρυμμένες, πίσω από μυστικά αρχεία, ηθελημένα ξεχασμένες ιστορίες, απαγορευμένες ιστορίες, στις κρυφές ( μαύρες ) σελίδες της ιστορίας κάθε λαού. Στη δική μας ιστορία, ποιος μπορεί αλήθεια να εξηγήσει, τι ανάγκη είχε  ο λαός μας, μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου να συρθεί σε έναν σκληρό, ανηλεή, αδελφοκτόνο, εμφύλιο πόλεμο; Και μετά από αυτόν να σερνόμαστε ως χώρα, αρνούμενη να δεχθεί ως ίσους πολίτες της, τους ηττημένους του εμφυλίου; Αλλά και οι ηττημένοι να διακηρύσσουν ότι απλώς έθεσαν τα όπλα παρά πόδας! Και μετά, η κατάλυση της κουτσής, έστω Δημοκρατίας το 1967 και η μεγάλη προδοσία της Κύπρου! Ποιων τα συμφέροντα, ποιους μυστικούς σχεδιασμούς εξυπηρέτησαν όλα εκείνα τα τραγικά για το λαό μας γεγονότα; 

Το βιβλίο του Zulfu Livaneli, πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης του, σου δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς! Να σκεφτείς για τον Τουρκικό Λαό, τον Ελληνικό Λαό, τους Αρμένιους, τους Εβραίους ... που ενώ έζησαν δίπλα δίπλα, για αιώνες, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, συγχρόνως στο κάθε γύρισμα της ιστορίας τους έπνιγε το βαθύ μίσος. Άραγε αυτό μπορεί να αλλάξει, να συνυπάρξουν κάποτε οι λαοί μας ειρηνικά ή είμαστε καταδικασμένοι απλώς να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο, μέχρι την επόμενη σφαγή; 

Κλείνοντας, για να απαλύνω τον πόνο που προκαλούν αυτές οι "δύσκολες"  περιπλανήσεις στα τραχιά μονοπάτια των σκέψεων μου, επιλέγω να ακούσω ένα αισιόδοξο τραγούδι, που με οδηγεί στην Πόλη της καρδιάς μας, του Νίκου Πορτοκάλογλου: Τανγκό στο Βόσπορο.