Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Στον Ίσκιο της ροδιάς TARIQ ALI

Tarik_Ali
  Το μυθιστόρημα αυτό, διαδραματίζεται στα 1499, στην Ανδαλουσία . Είναι η εποχή, που οι Καστιλιάνοι μονάρχες αποφασίζουν να "τελειώνουν" με τους έτσι κι αλλιώς ηττημένους Μαυριτανούς, οι οποίοι είχαν κυριαρχήσει στην περιοχή, για μισή χιλιετία περίπου. Ο γεννημένος στο Πακιστάν, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου και μια από τις γνωστότερες μορφές της ευρωπαϊκής αριστεράς,Tariq Ali, εστιάζει ακριβώς σε αυτή την περίοδο, όπου ο θρησκευτικός φανατισμός των Βασιλέων ( της Ισαβέλλας Α΄της Καστίλης και του Φερδινάνδου Β' της Αραγώνας ) και της Καθολικής εκκλησίας, με τη βοήθεια των ιεροεξεταστών, θεωρεί ότι η Ιβηρική χερσόνησος, θα πρέπει να εκκαθαριστεί από κάθε μη πιστό στην παπική εκκλησία. Αρχικά εκδιώκουν τους Εβραίους ( τότε οι Σεφαραδίτες εγκαθίστανται στη Θεσσαλονίκη ) και στη συνέχεια εκκαθαρίζουν τους Μουσουλμάνους, είτε αναγκάζοντας τους να ασπαστούν τον χριστιανισμό είτε εξολοθρεύοντας τους είτε απωθώντας τους προς την Αφρική. 

  Ένα ερώτημα που κυριαρχεί είναι κατά πόσο, μπορεί κάποιος να "αλλαξοπιστήσει" για να μπορέσει να παραμείνει στην πατρογονική του εστία; 

  Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη απόφαση, διότι έχει να κάνει με το είναι της ανθρώπινης υπόστασης. Με τη σκέψη του, τον τρόπο ζωής του, τις ριζωμένες αντιλήψεις του από την ώρα που γεννιέται, με τον προορισμό του και σε αυτή τη ζωή και σε κάποια μελλούμενη. Πάντως ιστορικά έχουν καταγραφεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα όταν κατακτήθηκε η Κρήτη το 824 μ.Χ. από τους Άραβες ( εκδιωχθέντες στασιαστές από την Κόρδοβα της Ισπανίας ), τότε βιαίως εξισλαμίστηκε το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού της Κρήτης. Στη συνέχεια, μετά από 138 χρόνια, όταν ο Νικηφόρος Φωκάς επανάκτησε το νησί, αφού σφαγίασε πάνω από 200 χιλιάδες μουσουλμάνους ( στο σύνολο τους εξισλαμισθέντες Κρητικούς ), εκχριστιάνισε εκ νέου τους εναπομείναντες κατοίκους του νησιού. 

   Ένα άλλο ερώτημα, που τίθεται είναι κατά πόσο ο θρησκευτικός φανατισμός (φονταμενταλισμός), έχει το δικαίωμα να καταστρατηγεί κάθε έννοια ελευθερίας, σε κάθε επίπεδο και να προσπαθεί δια της βίας να επιβάλλει τη δική του αλήθεια. 

  Τις περισσότερες φορές, δεν είναι οι θρησκευτικές διαφορές που οδηγούν στη βία ή τους πολέμους για την κατάκτηση εδαφών αλλά αυτές χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα. Οι ηγέτες ξέρουν, ότι οι θρησκείες φανατίζουν τον άνθρωπο, τον κάνουν να αισθάνεται ότι προδίδει την πίστη του και τον Θεό του και με αυτόν τον τρόπο, συγκροτούν στρατούς, έτοιμους να θυσιαστούν για να υπερασπιστούν βαθιά ριζωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Πίσω βέβαια από τους θρησκευτικούς πολέμους κρύβονται και άλλες αιτίες, πέρα των οικονομικών, όπως η επιβολή δια της βίας, πολιτισμικών προτύπων. Όταν οι Άραβες κατέκτησαν την Ανδαλουσία, εξισλάμισαν τον πληθυσμό όχι μόνο διότι το επέβαλε η έννοια του τζιχάντ, αλλά και για να μπορέσει να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα συμβατό με τον μουσουλμανισμό. Από την άλλη, για παρόμοιους λόγους, οι Καστιλιάνοι βασιλείς, εκκαθαρίζουν την Ιβηρική χερσόνησο από κάθε διαφορετική θρησκεία, για να μπορέσουν να επιβάλλουν ένα ομοιογενές πολιτισμικό πρότυπο, συμβατό με την μία ισχυρή αρχή που ήθελαν να προβάλλουν.

  Πολιτικά φαίνεται ότι η Δύση, με το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δίνει μια λύση στο προσωπικό θρησκευτικό βίωμα του κάθε πολίτη, το οποίο δεν πρέπει να εμπλέκεται με το κράτος και τις επιδιώξεις του αλλά και πάλι, σήμερα, όπου τα θρησκευτικά πάθη αναζωπυρώνονται σε όλον τον κόσμο διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι θρησκευτικές ελευθερίες, δεν μένουν σε προσωπικό επίπεδο αλλά πολλές φορές, προσπαθούν να επιβάλλουν τις θέσεις τους στην πολιτική ( δες ΗΠΑ ακραίες χριστιανικές ομάδες υποστηρίζουν τους πιο συντηρητικούς πολιτικούς, Ευρώπη Μουσουλμανικοί πληθυσμοί αμφισβητούν τα δυτικά πολιτισμικά πρότυπα, Ελλάδα όπου ακόμα αναζητούμε το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους ).

  Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του μυθιστορήματος αυτού, ένα ερώτημα κυριαρχεί:
  Ποιο θα είναι το τέλος της διακεκριμένης οικογένειας των μουσουλμάνων Μπανού Χουντάιλ, που ξεκινώντας από τη Δαμασκό, πριν από 500 χρόνια, φτάνουν στην περιοχή της Γρανάδας, όπου και κτίζουν το χωριό τους; Η τελευταία γενιά, ο Ουμάρ, η γυναίκα του η Ζουμπάιντα, τα τέσσερα παιδιά τους, ζουν σε έναν φαινομενικό παράδεισο, με όλες τις ανέσεις που τους παρέχει η θέση τους. Αισθάνονται ότι απειλούνται, οι πράξεις του Χιμένεθ, του νέου θρησκευτικού ηγέτη των χριστιανών της περιοχής, δεν αφήνει κανενός είδους περιθώριο αισιοδοξίας, ή οικογένεια δέχεται συνεχείς παροτρύνσεις για να ασπασθεί τον χριστιανισμό, μαζί με όλο το χωριό. Πάντως υπάρχει μια κανονικότητα στην καθημερινότητα τους, μια πίστη ότι ο δικός τους ανώτερος πολιτισμός τον οποίο βιώνουν δεν μπορεί να απειληθεί,  μια ισχυρή αίσθηση ότι η μοίρα θα καθορίσει το μέλλον τους, συζητάνε το θέμα αλλά τις αποφάσεις τις αφήνουν για αργότερα. 
  Ο μόνος που φαίνεται να διαφοροποιείται, είναι ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Ζουχάιρ. Αισθάνεται το μάταιο της όποια αντίστασης, αλλά βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι θα είναι ένας αγώνας προσωπικής τιμής, για όλα αυτά που πρεσβεύει ο πολιτισμός του, ο οποίος χάνεται από μέρα σε μέρα.
  Λίγο πριν το τέλος του μυθιστορήματος, ανακαλύπτω μια ενδιαφέρουσα αντιπαραβολή. Βλέπω τον αγέρωχο Μαυριτανό πολεμιστή Ζουχάιρ με τον νάνο μάγειρα της οικογένειας, καβάλα στα άλογα τους. Ο Ζουχάιρ, είναι ένας αληθινός πολεμιστής, που ηγείται μιας καταδικασμένης επανάστασης ενάντια στους Καστιλιάνους. Το γνωρίζει ότι ο αγώνας τους είναι καταδικασμένος, αλλά αισθάνεται ιερή υποχρέωση να μην εγκαταλείψει την πίστη του, τον τόπο του, τις πατρογονικές συνήθειες του. Δίπλα του, ο πιστός υπηρέτης της οικογένειας τους, ο νάνος μάγειρας,  στον οποίο, ο Ζουχάιρ αναθέτει μια σημαντική αποστολή. Στο μυαλό έρχεται αυτόματα το γνωστό δίδυμο της Ισπανικής λογοτεχνίας, ο Δον Κιχώτης και ο ιπποκόμος του ο Σάντσο Πάντσα. Το δίδυμο της συμφοράς, όπως μου άρεσε να το αποκαλώ. Ένας Ισπανός χωρικός, που στα γεράματα του αποφασίζει να γίνει ιππότης με το κοκαλιάρικο άλογο του, το Ροσινάντε, που ψάχνει τον έρωτα της ζωής του τη Δουλτσινέα. Εκατό χρόνια μετά από την εκκαθάριση της Ισπανίας από τους αλλόθρησκους, δημοσιεύει ο Θερβάντες το περίφημο έργο του, όταν πια οι Ιππότες έχουν χάσει την λάμψη που είχαν άλλοτε. Από τη μία, στο μυθιστόρημα του Tariq Ali, ένας αληθινός Μαυριτανός Ιππότης, που η ζωή του αφιερώνεται στα πιστεύω του και από την άλλη μια καρικατούρα Ιππότη. 
Μια αντιπαραβολή, που δείχνει πόσο τραγική ή αστεία μπορεί να γίνει η ιστορία, όταν βρεθείς σε λάθος χρόνο. 
  Ο Ζουχάιρ είναι μια τραγική μορφή, αναζητά την αλήθεια, είναι νέος, γυναικάς, δυνατός, αλλά η ιστορία τον ήθελε να θυσιαστεί, δίχως να περιμένει κανείς κάτι χειροπιαστό από την γενναία αλλά και μάταιη πράξη του. Ο Δον Κιχώτης, είναι κι αυτός μια τραγική μορφή, οι συγχωριανοί του πιστεύουν ότι έχει χάσει τα λογικά του, θα γελοιοποιηθεί πολλές φορές, διότι κι αυτός σε λάθος χρόνο, φαντασιώθηκε ένα ρόλο Ιππότη, που ταίριαζε περισσότερο σε μεσαιωνικό παραμύθι παρά στην εποχή του, που οι σιδερένιες πανοπλίες ήταν άχρηστες μπροστά στη δύναμη των πυροβόλων όπλων.

  Το βιβλίο αυτό, στο τέλος του εμένα προσωπικά μου επιφύλαξε μια έκπληξη. Ένας "ήρωας" των παιδικών μου χρόνων, από τη σειρά "ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ", τον οποίο φυσικά και δεν αποκαλύπτω, εμφανίζεται και πάλι με τρόπο, που επιβεβαιώνει την άποψη την οποία είχα σχηματίσει, από τότε. Ενός αδίστακτου Ισπανού στρατηγού, ο οποίος στο όνομα του εκπολιτισμού των αυτοχθόνων κατοίκων της Κεντρικής Αμερικής, εξολοθρεύει έναν ολόκληρο Λαό. Μόνο του κίνητρο είναι η καταλήστευση του χρυσού που κατείχαν οι άνθρωποι αυτοί, που είναι και ο πραγματικός λόγος που βρέθηκαν εκεί.  Ο εκπολιτισμός-εκχριστιανισμός είναι το πρόσχημα, η αιτία είναι να αποκτήσουν τα πλούτη των Λαών των νέων χωρών.


 Το μυθιστόρημα αυτό επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την πίστη μου, ότι η ιστορική συγκυρία, ο ιστορικός χρόνος στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε, είναι πάνω από τις ανθρώπινες μονάδες. 

Τι θέλει ο καθένας; Να ευτυχήσει, να ζήσει μια ειρηνική ζωή, να δημιουργήσει δίχως φόβο αυτό που η καρδιά του ορίζει. Τα σχέδια όμως, των δυνατών της κάθε εποχής είναι διαφορετικά από τις απλές αυτές επιθυμίες των Λαών. Και οι Λαοί τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αποφύγουν τη μοίρα τους, Τις περισσότερες φορές, όχι όμως πάντα. Και όχι δίχως θυσίες, οι οποίες κι αυτές αν θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα θα καθορίζεται από τη γενικότερη ιστορική συγκυρία. 

  Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος μπορεί να διαβάζει σωστά τα σημάδια των καιρών κι αν μπορείς, πως αντιδρά σε αυτά; Αφήνεσαι να σε παρασύρει το ισχυρότατο ρεύμα των καιρών ή θυσιάζεσαι αρνούμενος την άνευ όρων παράδοση; Παραδίδεσαι αμαχητί σε αυτό που βλέπεις να έρχεται, το οποίο απειλεί τον τρόπο ζωής σου, την ίδια σου τη σκέψη; Ή αντιστέκεσαι μέχρι θανάτου, ελπίζοντας ότι τελικά θα μπορέσεις να αντιστρέψεις τη ροή της ιστορίας;


15 σχόλια:

  1. Έχεις Βασίλη μια εξαίρετη ικανότητα στην παρουσίαση Βιβλίων. Αλλοίμονο, εκπαιδευτικός γαρ....!
    αλλά φίλε μου, τα δίνεις με ένα τρόπο με τη δική σου λογοτεχνική παρουσίαση και μου αρέσει πολύ.
    Να είσαι καλά φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Γιάννη,
      κάθε βιβλίο, πέρα από μια ιστορία, σου μιλάει και με διαφορετικό τρόπο. Κι εμένα αυτό είναι που μου αρέσει και αυτό προσπαθώ, να παρουσιάσω όταν γράφω για ένα βιβλίο.
      ΥΓ: Το ότι είμαι δάσκαλος, δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία.

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίο και ενδιαφέρον Βασίλη. Σχετικά με το δύσκολο ερώτημά σου, νομίζω ότι η απάντηση εξαρτάται από το τι διακυβεύεται που είναι (ή νιώθεις ότι είναι) προσωπική σου ευθύνη.

    Η ανάγνωση της ανάρτησής σου μου θύμισε κάποιες σκέψεις που είχα γράψει παλιά υπό τον τίτλο Πόση Λογική και Αγάπη είναι Ρεαλιστικό να Αναμένουμε:
    https://neoeldorado.wordpress.com/2014/09/08/posh-logikh-kai-agaph-einai-realistiko-na-anamenoyme/

    Καλή συνέχεια.

    ΥΓ: Πάντως υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία για την περίοδο που είχαν έρθει οι μουσουλμάνοι στην Κρήτη. Ελάχιστα γνωρίζουμε για εκείνη την περίοδο και τον τρόπο συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, τελικά η αντίδραση κάποιου εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και πως αισθάνεται.
      Ενδιαφέρουσες και οι σκέψεις σου, τις διάβασα, άλλο ένα δύσκολο ερώτημα. Φιλοσοφικά ερωτήματα θα έλεγε κάποιος.
      Μακάρι να λειτουργούσε διαφορετικά ο άνθρωπος...λυπηρό που παρά την τόση πρόοδο μας, ακόμα ο πόλεμος είναι κορυφαία επιλογή.
      ΥΓ. Τα χρόνια που οι Σαρακηνοί, επιβλήθηκαν στην Κρήτη και τα γύρω νησιά, έχουν χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς ως τα σκοτεινά χρόνια της ιστορίας. Πολύ λίγες πληροφορίες, λίγα απομεινάρια και πολύ δύσκολη η έρευνα τους.

      Διαγραφή
  4. Καλησπέρα Βασίλη
    Διάβασα με μια ανάσα που λένε την παρουσίασή σου και δεν σου κρύβω πως πέρα από το ενδιαφέρον που παρουσιάζει, με γύρισε πίσω στα μαθητικά θρανία και σε έναν καταπληκτικό καθηγητή φιλόλογο που είχα. Τα ερωτήματα που βάζεις είναι βαρύνουσας σημασίας και οι απαντήσεις τους προσωπική υπόθεση του καθενός μας. Σε μια ανάλογη κατάσταση οι περισσότεροι πιστεύω θα σκεφτούν και θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρία πράγματα: α)Πρέπει να επιβιώσω εγώ και η οικογένειά μου με κάθε κόστος β)Ελίσσομαι και εκμεταλλεύομαι τις ευκαιρίες που δημιουργεί πάντα μια αναστάτωση γ) Παραμένω στις επάλξεις των ιδανικών που υπηρετώ και μέσα από τα οποία αυτοπροσδιορίζομαι. Δύσκολη η επιλογή για τους περισσότερους ανθρώπους, ακόμα και για εκείνους που ξέρουν ποιο είναι το σωστό.
    Νομίζω πως θεωρητικά είναι δύσκολο να πάρει κανείς θέση. Μόνο στην πράξη δείχνει κανείς τί πιστεύει πραγματικά και τί είναι έτοιμος να επιλέξει να κάνει.
    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ εύστοχες και οι τρεις επιλογές σου. Πάντως δεν είναι εύκολη η όποια απάντηση ειδικά αν δεν ζεις την κατάσταση αυτή, εσύ ο ίδιος. Πάντως και το βιβλίο, αξίζει να διαβαστεί, ειδικά αν σου αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα!
      Την Καλημέρα μου Μαρία!

      Διαγραφή
  5. Δεν ξέρω Βασίλη μου, πραγματικά δεν ξέρω. Ένας από τους ισχυρούς δαίμονες που έχω μέσα μου με διατάζει τακτικά να μένω μακριά από φανατισμούς, κάθε είδος φανατισμό. Παραδίδομαι ή αντιστέκομαι ??? Τέτοια διλλήματα δηλητηριάζουν την ελεύθερη (θέλω να πιστεύω) σκέψη μου.
    Αποχή... δεν θέλω ούτε να παραδοθώ ούτε να αντισταθώ Θέλω τον τρίτο δρόμο ....κανένας ιστορικός χρόνος δεν είναι πάνω από την ανθρώπινη μονάδα...και καμιά ανθρώπινη μονάδα εν ΄έχει το δικαίωμα στο όνομα του όποιου ιστορικού χρόνου, δεν θα μου υπαγορέψει να παραδοθώ ή να αντισταθώ. Με λίγα λόγια... δεν ξέρω τι θα κάνω όμως εμπιστεύομαι το ένστικτό μου :)
    Ασχετο, πιο πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες παρά να διαβάσω το βιβλίο χαχαχαχα
    Σε φιλώ καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάνια την καλημέρα μου, στο μακρινό Μόντρεαλ!
      Πολύ ωραία η άποψη σου, να μένουμε μακριά από φανατισμούς κάθε είδους, οι οποίοι φανατισμοί δηλητηριάζουν την ελεύθερη σκέψη. Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Αν λοιπόν, αφήσουμε την σκέψη μας ελεύθερη, τότε σίγουρα, θα βρούμε και την σωστή απάντηση, για εμάς προσωπικά, τουλάχιστον!
      Νάσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. Ναι Μαρία, εμένα μου άρεσε, όπως έγραψα, πέρα από μια ωραία ιστορία αν και λυπητερή, σου έδινε αφορμή για πολύ σκέψη....
      Την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  7. Ενδιαφέρον φαίνεται το βιβλίο Και αγαπώ το ιστορικό μυθιστόρημα. Είναι από τις πρώτες μου επιλογές.
    Τώρα το θέμα του και τα ερωτηματα που καλείται ο άνθρωπος να απαντήσει σε τέτοιες στιγμές είναι φυσικά ο αγώνας για να προστατεύσει τις αξίες του αλλά...αν είσαι μονάδα θα παρασυρθείς με τον όχλο δεν έχεις περιθώρια αντίστασης. Αν είσαι ηγέτης κατά κάποιον τρόπο μπορείς να αμυνθείς κι ας πεθάνεις. Όμως ο άνθρωπος και πόλεμο έκανε πάντα και θα κάνει.Είναι στη φύση του να επιδιώκει την δύναμη να ισχυροποιήσει τη θέση του να αποκτήσει περισσότερα. Οι λόγοι του πολέμου, του κάθε πολέμου, εναπόκεινται στην ''ευφυία'' αυτού που ηγείται. Θα βρει τρόπο να συγκεντρώσει/φανατίσει γύρω του το στρατό του είτε είναι η θρησκεία, η οικογένεια, οι αξίες, η καλυτερη ζωή.
    Ποτέ δεν θα πάψει αυτό και το βλέπουμε σήμερα πώς αναβιώνεται ο φανατισμός και τα μίση. Αναγκάζεσαι να φανατίζεσαι και συ ο ειρηνιστής για να μην κερδίσουν οι κακοί. Κύκλος η ιστορία
    και ξαναγράφεται με διαφορετικές χρονολογίες, πολιτισμικά στοιχεία και αιτίες αλλά ξαναγράφεται.
    Καλησπέρα Βασίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ιστορικό μυθιστόρημα, τα αγαπημένα μου (κι εμένα), γενικά ότι βιβλία περιέχουν οποιαδήποτε ιστορικά στοιχεία, εμένα μου αρέσουν πολύ. Και συνήθως τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω, έχουν αυτό το στοιχείο. Της ιστορικότητας.....
      Είναι στη φύση του ανθρώπου, ο πόλεμος... φοβάμαι να απαντήσω θετικά, αλλά έχεις δίκιο! Δυστυχώς!
      Όπως ένα άλλο ερώτημα, που τίθεται είναι κατά πόσο είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου, η αίσθηση του κακού. Γιατί το κακό υπερισχύει, σε κάποιες ιστορικές περιόδους, πάνω ολόκληρους λαούς; "Κύκλος η ιστορία" λες κι έχεις δίκιο. Ή αλλιώς, όπως λέμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μαθαίνουμε, όμως τίποτα από την επανάληψη αυτή, εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε την ειρήνη; Διότι, οι άλλοι, που επιδιώκουν τον πόλεμο, σίγουρα γίνονται σοφότεροι κάθε φορά!
      Την Καλημέρα μου Άννα!

      Διαγραφή
    2. Καλησπέρα Βασίλη. Φυσικά μαθαίνουμε οι άνθρωποι από την Ιστορία αλλά δεν έχουμε περιθώρια να εφαρμόσουμε ό,τι μάθαμε. ΠΧ αν οι Τούρκοι δημιουργήσουν κάποιο επεισόδιο δεν θα κληθείς στον πόλεμο; Θα πεις είμαι ειρηνόφιλος; Θα πολεμήσεις και μάλιστα φανατικά στο υπογράφω γιατί είναι ή εκείνοι ή εσύ. Αυτοσυντήρηση, πατρίδα, οικογένεια όλα παίζουν.
      Επίσης ναι υπερισχύει το κακό και είναι στη φύση του ανθρώπου. Έχει και τον καλό και τον κακό άνθρωπο μέσα του ο καθένας μας. Ανάλογα με το περιβάλλον που ζούμε που μεγαλώνουμε υπερισχύει το ένα του άλλου. Αλλά σε καταστάσεις δύσκολες που διακυβεύονται πολλα όπως η ζωή, η επιβίωση, η πατρίδα, η οικογένεια βγαίνει το κακό γιατί για να τα υπερασπίσεις αυτά σε τέτοιες δύσκολες περιόδους πρέπει να γεμίσεις μίσος μέσα σου αρα γίνεσαι εκδικητικός, τιμωρός αρα κακός. Αυτό πιστεύω σε γενικές γραμμές και φυσικά είναι μεγάλο θέμα με πολλές παραμέτρους
      Ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση

      Διαγραφή

Όλα τα σχόλια σας με χαροποιούν και τυγχάνουν απάντησης.

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...