Σάββατο 3 Μαρτίου 2018

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, σου μιλά κατευθείαν στην καρδιά!

Άγιον Όρος!  Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος με τέτοια απόκοσμη δύναμη. 

Δύναμη την οποία τη νιώθεις σιγά σιγά, από τη πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο καραβάκι που θα σε μεταφέρει εκεί και ολοένα μεγαλώνει, γιγαντώνεται ώσπου να σου πλημμυρίσει τα σωθικά, τη ψυχή και τη καρδιά!
Τόπος ιερός, ο οποίος με κάποια μαγική αύρα, σου καθαρίζει το μυαλό από τις σκοτούρες της καθημερινότητας. 
Τόπος όπου η φύση, όσο άγρια κι αν είναι, γίνεται ένα με εσένα, σε
Η κορφή του Άθους
αγκαλιάζει και σε κάνει παιδί της.
"Περιβόλι της Παναγίας" , η μητέρα του Θεανθρώπου, η μόνη  με το δικαίωμα να περιδιαβαίνει τα μονοπάτια του Όρους, η μόνη με το δικαίωμα να φωλιάζει στο μυαλό των μοναχών. 
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος, τόσο ικανός να σου αλλάξει τα μυαλά και τις καθημερινές σου συνήθειες.

Τόπος, όπου οι γέροντες του δεν μιλάνε πολύ αλλά σε καθοδηγούνε με μια
Συντροφιά με το Θεό ή του λογισμούς
τους απλή, ολιγόλεξη πρόταση ή με τις πράξεις τους. Όπου όλοι τους τίθενται στη διάθεση σου, να σε υπηρετήσουν για όσο θα βρίσκεσαι στο "σπίτι" τους, όσο κι αν αυτό πολλές φορές, τους εμποδίζει από το να συνεχίσουν την αποστολή τους τη μεγάλη, την επικοινωνία... την προσευχή με το Θεό. 

Τόπος, όπου οι γέροντες τη μια στιγμή είναι αυστηροί, άκαμπτοι, προσπαθώντας να διατηρήσουν το σκληρό τυπικό αλλά την άλλη στιγμή γίνονται άδολα παιδιά, που σε περιπαίζουν... το νιώθεις όμως, δίχως καμία κακία.
Εκεί που η μέρα τους μετρά διαφορετικά, με τα διακονήματά τους, με τη συνεχή προσευχή, με το κομποσκοίνι να κρέμεται ενώ τα δάχτυλα μετρούν σιωπηλά, ένα ένα τους κόμπους, με περισυλλογή και ελάχιστες ώρες ανάπαυσης.
Γέροντες σεβάσμιοι, με λίγα λόγια να βγαίνουν από το στόμα τους, αποκαμωμένοι από τις καθημερινή τους πάλη. Άλλοι αεικίνητοι, συνεχώς έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι έχουν. Άλλοι με χιλιάδες ιστορίες στο στόμα τους, μικρά, καθημερινά διδάγματα. Άλλοι έτοιμοι για κουβέντα, έτοιμοι να ακούσουν τα βάσανα του έξω κόσμου. Άλλοι που σε "μετρούν" και σε "καρφώνουν" εκεί που η ψυχή σου πονά. Κάποιοι "μέσα" στο Όρος, από την παιδική τους ηλικία, κάποιοι μέσα από κάποια βαθιά, εσώψυχη κλίση, κάποιοι άλλοι που η μέχρι τότε ζωή τους δεν τους έδωσε το νόημα που ήθελαν σε μεγαλύτερη ηλικία και κάποιοι που απογοητεύτηκαν από τη σκληράδα της ζωής και λίγο πριν το τέλος, βρίσκουν εκεί μέσα, τη θαλπωρή που τόσο τους στερήθηκε μέχρι τότε.
Μη νομίζει όμως κανείς, ότι η κοινωνία των μοναχών είναι ένα σύνολο αγίων. Όχι, άνθρωποι είναι οι οποίοι επέλεξαν το μοναχικό βίο, καθένας με διαφορετικά κριτήρια. Βρίσκονται όμως εκεί, πολεμώντας ενάντια στα πάθη τους, εργαζόμενοι σκληρά, προσευχόμενοι, κάνοντας υπακοή στους γεροντότερους, υπηρετώντας τους επισκέπτες. Και κάποιοι λίγοι, κατορθώνουν να ανέβουν στα ανώτερα σκαλοπάτια της θείωσης και να αποτελούν για όλους
Μονή Αγίου Παύλου
εμάς τους υπόλοιπους, τα φωτεινά παραδείγματα, οι οδηγοί, οι φάροι του μοναχισμού!

Τόπος όπου ο Θεός είναι παρόν, τον νιώθεις, του μιλάς και τον αφουγκράζεσαι. Ξεφορτώνεσαι τα βάρη σου κι εκείνος πρόθυμα τα παραλαμβάνει. Κι αυτά που σου αφήνει να κουβαλάς για το υπόλοιπο της ζωής σου, στα δίνει με αγάπη για να σε απαλλάξει από άλλα, μεγαλύτερα...τα οποία η ανθρώπινη φύση σου, είναι έτοιμη να φορτωθεί! 
 
Μονή Γρηγορίου
Τόπος, στον οποίο θαυμάζεις τα κτίσματα του ανθρώπου, μοναστήρια μεγαλόπρεπα, όμορφα, επιβλητικά, σαν να μην υπήρχε άλλη θέση, πιο κατάλληλη γι΄ αυτά, παρά μόνο αυτή που τα φύτεψε το ανθρώπινο πείσμα. Δίπλα στη θάλασσα, είτε σε ρεματιές μέσα, είτε πάνω σε θεόρατο βράχο είναι κτισμένα, όλα βρίσκονται εκεί για να στεγάσουν την ανάγκη μας για προσευχή προς το Θεό.
Στενές πύλες, που σε οδηγούν μέσα στον παράδεισο, ψηλά τείχη που κλείνουν έξω όλα τα δαιμόνια, πύργοι και πολεμίστρες, το καθολικό, φανερά και καλά κρυμμένα παρεκκλήσια παντού , το αρχονταρίκι, η τράπεζα, τα κελιά των μοναχών και των επισκεπτών, η φιάλη, το κειμηλιαρχείο, η βιβλιοθήκη, οι λειψανοθήκες, Δεξαμενές και περιβόλια και αμπέλια και ελιές. Και οι καμινάδες, όρθιες, ψηλές, περίεργες, η μια δίπλα στην άλλη, σαν κάποιο γλυπτό από χέρι "σαλεμένου" καλλιτέχνη. Τόπος γεμάτος κιόσκια, σε κάθε 
Μονή Βατοπεδίου
μοναστήρι, για ανάπαυση στην καλοκαιρινή κάψα, για συζήτηση, για ένα ποτηράκι τσίπουρο ή ένα φλιτζάνι καφέ, για τσιγάρο, για αναμονή ως την ώρα της αναχώρησης. 
Σκήτες, που άλλες μοιάζουν με μοναστήρια και άλλα με χωριά, άλλα αραιά κτισμένα και σε άλλα πυκνά πυκνά τα κελιά το ένα δίπλα στο άλλο. Αγιάσματα και προσκυνήματα, πηγές με δροσερά νερά, πετρογέφυρα, φράχτες, ανηφόρες και κατηφόρες, στενά μονοπάτια, αλλού στέραια σε βαθιά ριζωμένους βράχους αλλού γλυστερά, χωμάτινα ή
Μονή Δοχειαρίου
χαλικόστρωτα, άλλοτε κάτω από τη βαριά σκιά των πεύκων και άλλοτε
από κάτω να χάσκει ατελείωτο το βάθος ως τη θάλασσα.
Παραλίες άδειες, αμμώδεις ή με χρωματιστό βότσαλο, πάντα όμως γεμάτες απ΄ όσα τα κύματα του Αιγαίου ξεβράζουν και κανένα χέρι ανθρώπου ποτέ δεν μάζεψε. Αλλά και βάρκες με εξωλέμβιες για ψάρεμα από εκείνους τους μοναχούς που η θάλασσα εξακολουθεί να είναι το χωράφι με την ατελείωτη σοδειά.
Λιμανάκια και αρσανάδες, σχεδόν για κάθε μοναστήρι ή σκήτη στα παράλια ... αλλά και μονοπάτια και βουνίσιες χαράξεις, ωσάν πληγές στο κορμί του Όρους, μα συγχρόνως και τόσο απαραίτητες στη σημερινή εποχή, που η 
βιασύνη μας καθορίζει τα πάντα.

Τόπος γεμάτος θαύματα, ατελείωτες ιστορίες θαυμάτων, άλλα σημερινά άλλα πασίγνωστα και άλλα που χάνονται μέσα στη σκιά της μνήμης. Θαύματα, που όλοι όσοι τον επισκέπτονται σε ένα τέτοιο προσδοκούν για τον εαυτό τους ή τους αγαπημένους τους. Άλλοι το γεύονται, άλλοι το περιμένουν ακόμα και άλλοι, οι περισσότεροι μάλλον, θεωρούν θαύμα το ότι είχαν την ευκαιρία να πάρουν λίγη από την ευλογία του ιερού αυτού τόπου. Όλοι αναζητούν το θαύμα μα εκείνο είναι εκεί, έτοιμο να μας δοθεί, φτάνει να είσαι ανοιχτός σε αυτό που σου προσφέρει κάθε στιγμή ο Θεός.
Τόπος για πεζοπορία, αποστάσεις που μετριούνται με την ώρα, τα γόνατα να πονάνε, μέχρι την ώρα που περνάς την είσοδο της Μονής και ζητάς φιλοξενία. Τα σακίδια και τα ραβδιά στη σειρά, αναμονή στο αρχονταρίκι, τα διαμονητήρια
Μονή Παντοκράτορος

έτοιμα για καταγραφή. Νεράκι, λουκούμι, καφές, τσίπουρο...τρατάρισμα καλωσορίσματος, οι κανόνες της Μονής, τα ωράρια, το κελί με τα καθαρά στρωσίδια για ξεκούραση.
Εσπερινός, καθάρια ψαλμωδία, στήλες μυστηριακού φωτός από τα ανοίγματα ψηλά στον τρούλο, επιτοίχια ιστορήματα, όλα σφουγγάρι που μεμιάς καθαρίζουν το μυαλό και πετάνε μακριά καθετί μικρό και ανούσιο. Τα λείψανα στη σειρά, προσκύνημα, και στις εικόνες, άλλοτε αμήχανα και άλλοτε με μια κρυφή ελπίδα.
Μονή Σιμωνόπετρας
Τράπεζα, όλοι στη σειρά, απόλυτη τάξη, ακούγονται μόνο ο αναγνώστης και τα κουτάλια που κτυπούν τα πλάγια των τσίγκινων πιάτων. Ο χρόνος τρέχει εδώ γρήγορα...μα είναι να απορείς πως γίνεται το φαγητό που βιαστικά καταπίνεις, νάχει τόση νοστιμάδα! Το ψωμί, οι ελιές, το κρασί, όλα απαραίτητα. Κάτι που κανονίζεται όχι για απόλαυση αλλά για επιβίωση και μόνο...πώς γίνεται να σου δίνει τόση μεγάλη χαρά; Και όταν ο ηγούμενος σημάνει το τέλος, όλοι μεμιάς όρθιοι, ευχαριστήρια προσευχή, τελειώνει σιγά σιγά η μέρα.

Τόπος που ένα καλοκαιρινό απόγευμα, κάτω από το πλατάνι, καθισμένοι οι προσκυνητές σε κορμούς και κοτρόνες, θα ακούν τη διδασκαλία του σοφού γέροντα, ο οποίος με υπομονή να προσπαθεί να απαλύνει τις αγωνίες που κουβαλάνε μαζί τους. Τόπος που μέσα στο αρχονταρίκι ο ηγούμενος, θα νουθετεί όλους εκείνους που βρίσκονται εκεί και η έπαρση τους δεν τους αφήνει να πλησιάσουν λίγο ακόμα πιο κοντά στο Θεό. Τόπος, που όποιος αποφασίσει να τον επισκεφτεί, σίγουρα, βαθιά μέσα του, υπάρχει ένα κάλεσμα και μια πίστη από το Θεό... προς το Θεό! 

Τόπος όπου οι ολονυχτίες έχουν τη δική τους σημασία. Πρωτόγνωρες για τους αδαείς, που πρέπει να νικήσουν τη νύστα που συνεχώς τους κλείνει τα μάτια και γέρνει το κεφάλι τους. Εσύ σε μια γωνία, σε ένα στασίδι, μικρός, ασήμαντος, κρυμμένος στο σκοτάδι που απλώνεται γύρω σου, το θυμίαμα περνά από μπροστά σου, τα λόγια του ιερέα, οι ύμνοι των ψαλτάδων ακούγονται στο βάθος. Την άλλη στιγμή, ένα ένα τα κεριά ανάβουν, οι πολυέλαιοι αστράφτουν φως παντού, σείονται, βλέπεις τα πρόσωπα γύρω σου, ανασηκώνεσαι και ξανακάθεσαι, οι ψαλμωδίες δυναμώνουν και πάλι...την άλλη στιγμή σκοτάδι, εσύ και ο Θεός, μόνοι οι δυο σας στο κόσμο...   

Τόπος που οι καμπάνες του ηχούν κάθε στιγμή,  με χαρά, που άλλοτε τις ακούς να σε καλούν μέσα από το κελί που ξεκουράζεσαι, άλλοτε όταν βρίσκεσαι σε κάποιον κοντινό περίπατο και άλλοτε όταν περιπλανιέσαι στις Αθωνικές πλαγιές. Κάθε ώρα, νωρίς το απόγευμα όταν με αγωνία περιμένεις να βιώσεις για πρώτη φορά τη μοναστηριακή λειτουργία, αργά τη νύχτα όταν ο ύπνος σε έχει καταβάλει, νωρίς στο ξημέρωμα όταν η καινούρια μέρα σε περιμένει. 
Ποιος άλλος τόπος άραγε, υπάρχει, που η πρώτη σου επίσκεψη δεν είναι και η τελευταία, που αν αργήσεις να τον επισκεφτείς, ένα σαράκι σε κατατρώει μέχρι να προγραμματίσεις την επόμενη επίσκεψη σου; Ποιος άλλος τόπος άραγε μπορεί να αγαλλιάσει τη ψυχή σου, τη καρδιά σου, το νου σου όπως αυτός; Ποιος άλλος τόπος άραγε είναι ικανός να σε γεμίσει τόσο, ώστε να βάλει στην άκρη όλα εκείνα τα μικρά και τα ασήμαντα;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλα τα σχόλια σας με χαροποιούν και τυγχάνουν απάντησης.

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...